Podczas badania chory powinien oddychać przeponą. Znacznie rzadziej obmacywaniem stwierdza się odźwiernik. W tym celu umieściwszy na nadbrzuszu chorego, leżącego na wznak, prawą dłoń na prawo od kresy białej między nią a łukiem żebrowym, a na nią lewą dłoń. Zagłębiamy się stopniowo coraz bardziej palcami lewej dłoni, której ruchy udzielają się dłoni prawej. Palce prawej dłoni same nie wywierają ucisku, mają natomiast za zadanie jedynie obmacywać. W ten sposób bada się całą okolicę od łuku żebrowego aż do poprzecznej linii pępkowej. Wyczuwalny odźwiernik ma kształt walca grubości palca wskazującego lub dużego albo też kształt okrągłego, zbitego guza wielkości orzecha laskowego. Walec lub guz znajduje się na wysokości 2-7 cm powyżej poprzecznej linii pępkowej, najczęściej poza prawym prostym mięśniem brzucha. W przeciwieństwie do okrężnicy poprzecznej odźwie-rnik leży powyżej poziomu krzywizny większej. Bardzo znamienną jego cechą jest także to, że zależnie od miarowej swej pracy sztywnieje albo wiotczeje. [patrz też: wkładki pod pachy rossmann, nykturia, puls wałcz ]