W odróżnieniu od odźwiernika i okrężnicy poprzecznej, w których wyczuwa się obrysy wału górny i dolny (w okrężnicy wstępującej i zstępującej prawy i lewy), krzywizna większa ma tylko jeden obrys. Najłatwiej wyczuć krzywiznę większą, gdy żołądek jest czczy lub mało wypełniony. U osoby zdrowej, leżącej na wznak, krzywiznę większą wyczuwa się w postaci miękkiego, poprzecznego wału na poziomie 4-7 cm powyżej poprzecznej linii pępkowej. Położenie krzywizny większej można oznaczyć za pomocą tzw. obmacywania opukowego – metody poleconej przez Obrazcowa: położywszy chorego na wznak, uciskamy lewą ręką dolną część klatki piersiowej i przekonawszy się, że uderzenie palcem w okolicy nadbrzusza nie wywołuje żadnych objawów osłuchowych na czczo, polecamy badanemu wypić szklankę wody; gdy badany położy się znowu na wznak. Woda rozleje się po tylnej ścianie żołądka, a między nią a przednia jego ścianą zgromadzi się powietrze. U ciskając dolną część klatki piersiowej, znowu uderzamy palcem w nadbrzuszu na przestrzeni od wyrostka miezylrowatego do pępka miejsce, w którym zniknie pluskanie wywołane przez uderzenie (tzw. szmer pluskający od uderzenia), odpowiada rzutowi krzywizny większej. Siła uderzenia, niezbędna do otrzymania pluskania, zależy od stopnia napięcia powłok brzusznych oraz od odległości między powierzchnią wody w żołądku a przednią jego ścianą. Ucisk na dolną część klatki piersiowej ma za zadanie zwiększyć warstwę płynu w okolicy krzywizny większej. [hasła pokrewne: sprawdzenie skierowania do sanatorium, sorbinian potasu rakotwórczy, benfotiamina ]